De rugzak van haar verleden
DE RUGZAK VAN HAAR VERLEDEN
Haar rugzak van het verleden had ze in een hoek geschopt. Ze was er helemaal klaar mee.
Het was genoeg… Iedere keer weer.. kwam er iets ‘nieuws’ voorbij, wat aangekeken wilde… moest worden..
Hoe lang was ze hier al mee bezig? Het moest nu maar eens ophouden.. Ze had al zo hard gewerkt..
Zij kon niet begrijpen dat er misschien nog iets in die rugzak achtergebleven was…
Ze slaakte een diepe zucht… maar erg licht en vredig voelde ze zich nog niet…
Hoe deden anderen dat dan? Men kon mooi praten over je persoonlijke proces.. over het verwerken en loslaten… Of het allemaal zo gemakkelijk was..
Dat verleden was immers al tig keren langs geweest.. En al die jaren dat ze hier al op deze wereld stond, was er veel in haar leven gebeurd…
Verdrietige dingen, die ze had weggestopt… maar die in de laatste maanden steeds weer in haar gedachten verschenen..
“Ik wil het niet meer,” had ze geschreeuwd, toen er een stem van binnen zachtjes tegen haar zei: “Kijk het nog één keer aan… raak het nog één keer aan.. voel.. kijk.. en laat het dan rustig gaan. Je moet er niet tegen vechten… Want dan blijft de deur tot een nieuw leven… waar jij zo van droomt gesloten…”
Toen werd het stil… Daar zat ze op de bank… de rugzak lag haar vanuit de hoek van de kamer aan te kijken.
Ze keek weg… twee keer… drie keer… iedere keer werd haar blik toch weer getrokken naar die rugzak…
Ze wist diep van binnen, dat ze nog ‘iets’ moest met die rugzak.. Maar het was zo zwaar… zo moeilijk…
Ze dacht dat ze die situatie uit haar jeugd allang verwerkt had…
Waarom kwam het steeds terug?
Wat betekende dit voor haar?
Opeens kon ze het niet meer uithouden… ze werd nieuwsgierig… en opende in spanning haar rugzakje…
Die periode uit haar jeugd sprong eruit en verdween meteen in haar binnenste..
Nu moest ze wel. Ze deed haar ogen dicht… en liet datgene de revue passeren..
Tranen welden op… hoewel het nu heel anders voelde dan die keren daarvoor.
Dezelfde tijd uit haar leven.. en toch voelde het deze keer anders…
Een kwartier lang liet ze haar tranen stromen… ze ging niet meer in het verhaal zitten… nee.. dat was niet meer nodig…
Ze nam nu alles waar uit die tijd…zonder weerstand en bedankte haar emoties…
“Het is goed.. jullie mogen gaan.. en toen de tranen stopten ontstond er héél klein nog, een nieuw gevoel van binnen…
Iets fluisterde in haar.. Het was de stem van haar innerlijke kind:
“Vandaag heb je me zo blij gemaakt… Nu voel jij mij pas goed… Ik heb zo lang op jou gewacht… maar ik had geduld. Ik wist dat het goed zo komen…”
Plotseling liepen de tranen weer over haar wangen.. maar deze keer was het van dankbaarheid en geluk… Ze nam haar innerlijk kind bij de hand en zei:
“Het is maar goed dat ik niet van mijn rugzakje weggelopen ben..
Want hierdoor heb ik jou weer teruggevonden… “
Voor het eerst sinds lange tijd was ze haar rugzakje zo ontzettend dankbaar…
Hetty Aarts
