De pleisters op de wonden

DE PLEISTERS OP DE WONDEN

Deze ochtend, mijmerend op een bankje aan het water

Sluit ik mijn ogen

En verdwijn voor even

In mijn innerlijke wereld.

 

Rust, vrede en blijheid heersen

In het nu..

 

Dan verschijnt er een beeld.

Het is een beeld dat ik ken.

 

Ik zie een volwassen vrouw

Naast haar loopt een klein meisje

Haar handje ligt in de hand van de vrouw

 

Lachend vervolgen ze hun weg

De vrouw draagt een rugzak

Maar zo te zien is hij vederlicht

 

Ooit was die rugtas zo loodzwaar

Hij was nauwelijks te dragen

 

Op haar weg heeft de vrouw

samen met haar innerlijk klein meisje

er steeds weer iets uitgegooid.

Een gevoel van verdriet, van pijn.

 

De pleisters op de wonden

werden er onderweg stapje voor stapje afgehaald

 

De pleisters bedekten jarenlang de wonden

Nu kon alles worden aangepakt.

 

Stukje voor beetje kwam de pus tot leven

En kon in alle vrijheid naar buiten stromen

Om nooit meer terug te keren

 

Dit alles gebeurde in de gesprekken

tussen haar en haar innerlijke kleine meisje

 

De wonden konden verdwijnen…genezen.

In liefde… Voorgoed..

 

De littekens blijven

De littekens op haar ziel

 

In haar ogen lees ik

Wijsheid , Licht en Liefde..

 

Dan zie ik de vrouw en het meisje stoppen

Ze kijken elkaar aan

Ik zie twee paar ogen die stralen

Ze voelen elkaar nu feilloos aan

 

Ze zingen en hebben dolle pret

 

Een minuut of wat later

Huppelen ze samen vrolijk verder.

 

En terwijl ze op weg zijn

naar de toekomst

dansen ze op hun lied van de liefde

 

Op hun pad van de liefde

Van die enige echte liefde

De liefde, die onverbrekelijk, onlosmakelijk

en onvoorwaardelijk is..

 

Hetty Aarts