De allereerste keer
DE ALLEREERSTE KEER
Daar is ze weer..
mijn lieve kleine meisje
In de stilte kijkt ze me aan
Oh… wat voel ik veel liefde door me heen gaan..
Haar oogjes sprankelen
“We hebben het na al die jaren voor elkaar,” juicht ze
“Wat ben ik van ver moeten gekomen..
Weggestopt in een heel diep hoekje
voelde ik me verloren.
En jij.. jij voelde je als volwassen vrouw zo alleen
In jouw gevoelens kon je nergens meer heen..
Je zat dicht…
door die sluiers van mist
Ik klopte op de deur, luider en luider
Wat moest ik lang wachten
Maar steeds was er het geduld en vertrouwen
dat jij onze verbinding opnieuw zou opbouwen..
Eindelijk werd er toch opengedaan
en zag ik jou met veel verdriet en pijn
van onverwerkte wonden voor me staan
Gisteren zag ik dat je ‘ons’ manuscript aan het lezen was
Weet je… ik was zo in mijn sas..”
“Ja mijn lief meisje, nu ik het weer lees
zijn er geen tranen meer van verdriet en pijn.
In de afgelopen weken ben jij zo één met mij geworden..”
Dan pak ik de foto, die de basis legde
voor het hernieuwd contact.. met haar, mijn innerlijk kind
Ik weet nog hoe alles begon.
Minutenlang staarde ik naar de foto, naar jou… mijn meisje van vijf
Ik keek in je oogjes en in het begin gebeurde er niets.
Een paar dagen later werd er ‘iets’ in mij geraakt..
Het was jouw blik… zo timide en die onzekerheid
Op dat moment kwamen de tranen
Het was de allereerste keer.
Vanaf dan wordt deze kraan steeds weer opengedraaid.
Emmers vol heb ik vergoten..
Ik ben zo blij, kijk waar we nu staan”
“Ja” hoor ik, “samen gaan we ons verhaal
aan iedereen die het horen wil, vertellen.
Het staat nu op papier
Het podium wacht echt.
Oh lieve grote jij, ik voel zoveel liefde en licht
dat we samen de wereld in gaan brengen.”
Dan is het stil en kijkt ze me aan
Met glinsteringen in haar oogjes fluistert ze zachtjes:
“Ik hou van jou.”
Ik kijk haar aan en zeg met trillende stem:
“En ik hou van jou.”
Dan komen er toch tranen,
Dit keer zijn het tranen van intense dankbaarheid
en van een diep blij en gelukkig gevoel.
Hetty Aarts
